به گزارش پتروپیام: ازمرزهای رسمی بازرگان و پرویزخان در شمال‌غرب گرفته تا خورهای ناشناخته در سواحل جنوبی کشور، سوخت ایران هر روز از مسیرهای تازه‌ای نشت می‌کند؛ مسیرهایی که روی هیچ نقشه رسمی ثبت نشده‌اند، اما اقتصاد ملی را به تدریج فرسوده می‌کنند.
قاچاقچیان سوخت، تنها به مسیرهای غیررسمی و شبانه متکی نیستند؛ این شبکه پیچیده، از دل گمرکات رسمی و طرح‌های قانونی بیرون زده است. باک‌های اضافی و غیراستاندارد در خودروهای عبوری، جاسازی در کامیون‌های ترانزیتی، استفاده از سهمیه‌های صیادان، یا صادرات صوری مشتقات نفتی در پوشش محموله‌های رسمی، تنها بخشی از شیوه‌هایی‌ست که قاچاق را از غرب کشور تا شرق و جنوب به‌هم وصل کرده است.
در شرق، خروج سوخت زیر پوشش طرح رزاق یا به نام صادرات رسمی از مرزهایی چون دوغارون، میلَک و ماهیرود جریان دارد. در جنوب، سوخت در روستاهای ساحلی تجمیع شده و با شناورهای تندرو از طریق خورها یا مشک‌های ماری از کشور خارج می‌شود. در غرب نیز، خودروهای مسافری با باک‌های غیرمجاز یا کامیون‌های باربری، حامل سوخت به آن سوی مرزها هستند.
0 دیدگاه